انتظار کیفیتی روحی است که موجب به وجود آمدن حالت آمادگی است برای آنچه انتظار دارند و ضد آن یأس و نا امیدی است . هرچه انتظار بیشتر باشد آمادگی بیشتر است . اگر انسان مسافری داشته باشد که چشم به راه آمدن اوست هر چه زمان رسیدن او نزدیکتر گردد آمادگی برای آمدنش فزونی می یابد. حالت انتظار گاهی به پایه ای میرسد که خواب را از چشم میگییرد چنان که درجات انتظار از این نظر تفاوت میکند هم چنین از نظر حب و دوستی نسبت به آنچه را انتظار دارد تفاوت دارد.هرچه عشق به منتظر افزون باشد آمادگی برای فرارسیدن محبوب افزون میگردد و دیر آمدن و فراق محبوب دردناک میگردد تا بدانجا که انسان منتظر از خود بی خود میگردد و دردها و سختی های درد آور و مشکلات سخت خود را در راه محبوب حس نمیکند.